هفت‌سین خوانی است که ایرانیان و پارسی زبانان هنگام نوروز می‌آرایند. این خوان روی زمین یا روی خوان پایه گذاشته می شود. هم وندان خانواده در زمان گردش سال در کنار خوان هفت‌سین می‌نشینند. دسته ای نیز خوان را تا سیزده روز پس از نوروز نگه می‌دارند و در پایان این چرخه، در روز سیزده نوروز، سبزه را به آب میسپارند.
خوان هفت‌سین ویژه ی نوروز نیست و گروهی این خوان یا مانندش را برای جشن زناشویی یا شب چله آماده می‌کنند.
به گفته ی دانشنامه ی ایرانیکا، مردمان دیگری که با ایرانیان فرهنگ و آیین های میان وند دارند (مانند افغان ها، تاجیک ها، و ارمنی ها) این خوان را می چینند و این خوان هتا میانکردها و آذری ها (که هر دو از نگاهبانان آیین های باستانی ایرانی بوده‌اند) نیز همه گیر نبوده است، هر چند به تازگی خوان هفت‌سین در میان زرتشتیان شهرنشین همه گیر شده است.
ا بر اطلاعات دانشنامهٔ ایرانیکا تاریخچهٔ این رسم مبهم است و «هفت‌سین» احتمالاً رسم کهنی نیست. در یک دوبیتی که به طور واضحی معاصر است ریشه این سنت را از زمان کیانیان و در اصل به صورت هفت شین بیان می‌کند[نیازمند منبع] («روز نوروز در زمان کیان/می‌نهادند مردم ایران/شهد و شیر و شراب و شکر ناب/شمع و شمشاد و شایه اندر خوان»). ایدهٔ «هفت شین» توسط بعضی ایرانیان پشتیبانی می‌شود که از جمله می‌گویند شراب به دلیل باورهای اسلامی‌تر، جایش را به سرکه داده است و هفت شین به هفت سین تبدیل شده‌است.[نیازمند منبع] این نظریه به دلیل این که نام اجزاء را به عربی می‌آورد و از اجزای ویژه‌ای چون سمنو نام نمی‌برد رد شده است. در بعضی ریشه‌یابی‌های دیگر، هفت سین را به هفت «سینی» ربط داده‌اند، یا اصلش را «هفت میم» دانسته‌اند، یا آن را از ریشهٔ «هفت‌چین» به معنی هفت چیدنی نامیده‌اند که این ریشه یابی نیز از سوی محققین جدی گرفته نمی‌شود.
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
